د تیرې جمعې په ورځ د افغانستان په زړه، کابل ښار کې زرګونه خلک د غزې د مظلوم ولس د ملاتړ او د اسراییلي یرغل پر ضد سړکونو ته راووتل. دا پراخ لاریون، چې د جمعې لمانځه وروسته پیل شو، د انسانیت، اسلامي ورورولۍ، او نړیوالو ارزښتونو د دفاع لپاره یو پیاوړی پیغام وو. په جوماتونو کې ګڼو خطیبانو د جمعې د خطبې پر مهال د اسراییلو د جنایتونو پر ضد توندې او پام وړ ویناوې وکړې، او له نړۍ، په ځانګړې توګه له اسلامي هیوادونو، یې وغوښتل چې نور باید چوپ پاتې نه شي او د غزې مظلوم ولس لپاره دې خپل غږونه پورته کړي.
دا لاریون یوازې یو سیاسي اقدام نه و، بلکې د انسانیت یوه ژوره او له احساسه ډکه چیغه وه. کابل ښاریانو وښوده چې که څه هم له اقتصادي، سیاسي او ټولنیزو ستونزو سره مخ دي، خو د مظلومو ملتونو درد او غم له هغوی سره شریک دی. د لاریون ګډونوالو له ځان سره د فلسطین بیرغونه، د اسراییلو پر ضد شعارونه، او د غزې د ماشومانو انځورونه لرل، چې هر یو یې د نړۍ بیداره ضمیر ته یو پیغام وو: نور بس ده! دا ظلم، وژنې او وینې توییدنه باید پای ته ورسیږي.
په افغانستان کې دا ډول لاریونونه، چې له حکومتي اجازې پرته په پراخه کچه ترسره کیږي، ښيي چې افغان ولس لا هم د نړۍ له مظلومو سره ژوره خواخوږي لري، او خپل ديني، اخلاقي او انساني مسؤولیتونه نه هیروي. د جمعې د لمانځه خطیبانو په خپلو ویناوو کې اسراییلي یرغل د بشریت پر ضد ستر جنایت وباله او له اسلامي نړۍ، د ملګرو ملتونو، او د بشر حقونو له نړیوالو ادارو یې وغوښتل چې له خپلو چوپتیاوو لاس واخلي او عملي ګامونه پورته کړي.
د اسراییلو لخوا په غزه کې روان ظلم، د ښځو، ماشومانو، روغتونونو، ښوونځیو او حتا د مهاجرو کمپونو بمبار، دا ټول هغه حقایق دي چې نړۍ یې باید له پامه و نه غورځوي. دا چې په یوه کوچنۍ سیمه کې په لسګونه زره انسانان له ژوند بې برخې شوي، دا یوازې د فلسطین موضوع نه ده، بلکې د انسانیت موضوع ده. هغه انسانان چې د آزادۍ، خپلواکۍ او کرامت غوښتنه کوي، باید ونه وژل شي. دوی باید اور، باروت، او وینه نه بلکې د سولې، عدالت او هوساینې فضا تجربه کړي.
کابل ښاریانو دا پیغام هم ورکړ، چې که چیرې نړیوال مشران چوپ پاتې کیږي، ملتونه به نور چوپ پاتې نشي. دا خوښوونکې ده چې مسلمان ملتونه د خپلو مظلومو وروڼو لپاره راپورته کیږي، خو دا لا هم بسنه نه کوي. د اسلامي همکاریو سازمان، عربي اتحادیه، او نور اغېزمن اسلامي جوړښتونه باید سمدستي بیړني اقدامات وکړي، د اسراییلو پر ضد فشارونه زیات کړي، او د فلسطین د آزادۍ لپاره یو مشترک دریځ خپل کړي.
نړیواله ټولنه، او په ځانګړي ډول ملګري ملتونه، باید دا دروند مسؤولیت درک کړي چې نور د بیانونو، تشویشونو او خبرداریو پر ځای باید عملي اقدام ته ورودانګي. د ملګرو ملتونو د منشور اساسي موخه د سولې ټینګښت، د انسانانو ژوند ژغورل، او د جګړو مخنیوی دی؛ خو نن موږ ګورو چې د دې سازمان چوپتیا د زرګونو انسانانو د مرګ لامل شوې ده. دا وضعه د نړیوال نظام پر اعتبار لوی سوال دی.
د افغانستان سرپرست حکومت هم باید د خپل ولس د غږ استازیتوب وکړي، او د نورو هیوادونو په څیر، دا وحشت په ښکاره توګه وغندي. د سولې، ورورولۍ، او اسلامي ارزښتونو له مخې، د غزې د خلکو ملاتړ نه یوازې یو انساني مسؤولیت دی، بلکې یو ديني مکلفیت هم دی. که نن د فلسطین پر ولس ظلم کیږي او موږ چوپ پاتې شو، نو سبا دا هماغه ظلم زموږ دروازو ته رارسېدلای شي.
په پای کې، د کابل د ولس دا راپورته کېدل، دا شعور، دا احساس او دا اخلاص د نړۍ ټولو ازادو ملتونو ته یو مثال دی. دا باید د بیدارۍ زنګ وي، دا باید د انسانیت د ژغورنې لپاره پیل وي. هغه انسانان چې نن د خپلو حقونو لپاره وژل کیږي، د سبا تاریخ به پرې قضاوت کوي. نو راځئ چې دا تاریخ د عدالت، رحمت، او انساني ارزښتونو له مخې ولیکو، نه د چوپتیا، غفلت، او بېحسۍ له مخې.